Ως γνωστό, οι φοιτητές των Δραματικών σχολών σε όλη τη χώρα προχωρούν σε καταλήψεις των σχολών τους, αντιδρώντας στην αδικία που φέρνει το απαξιωτικό Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο εξισώνονται τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με το απολυτήριο Λυκείου.
Μετά την Αθήνα και την Πάτρα, και στη Θεσσαλονίκη οι φοιτητές εδώ και λίγες μέρες προχώρησαν σε κατάληψη του κτιρίου της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Χθες το απόγευμα του Σαββάτου, έγινε μια, από καλλιτεχνικής άποψης, μια σπουδαία συναυλία στη θεσσαλονίκη που κρατήθηκε μυστική. Γύρω στις 18:00 στη (υπό κατάληψη) Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, οι σπουδαστές υποδέχθηκαν τον ΛΕΞ, τον Γιάννη Αγγελάκα με τους 100°C και τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, η είδηση για τη συναυλία είχε μεταφερθεί στόμα-στόμα, χωρίς ανακοινώσεις και αναρτήσεις στα social media, ώστε να παραμείνει ιδιωτική και να μην αλλοιωθεί ο λόγος πραγματοποίησής της.
Η συναυλία είχε βασική αποστολή τη διάδοση του αιτήματος κατάργησης του περιβόητου Προεδρικού Διατάγματος που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με τα απολυτήρια λυκείου.
Διαμαρτυρία ηθοποιών στο υπουργείο Πολιτισμού
«Υπάρχει μια καθιερωμένη αντίληψη πως οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι χορευτές και γενικότερα οι καλλιτέχνες είναι κάτι αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, ότι αποτελούν κομμάτι κάποιου άλλου, αόριστου, φάσματος που δεν το αγγίζουν ή επηρεάζουν τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων. Αυτήν την αντίληψη εμείς, οι σπουδαστές και σπουδάστριες της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. δεν την ενστερνιζόμαστε. Αντιλαμβανόμαστε καθημερινά τις δυσκολίες που διανύει σε όλους τους τομείς η κοινωνία μας, της οποίας αποτελούμε και εμείς αναπόσπαστο κομμάτι.
Με το ξέσπασμα του σκανδάλου Λιγνάδη το 2020 άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και βγήκαν στο προσκήνιο πολλές παθογένειες του καλλιτεχνικού – και σίγουρα όχι μόνο – χώρου, σε επαγγελματικό μα και σπουδαστικό επίπεδο. Η επισφάλεια, η ανεργία και το θολό εργασιακό πλαίσιο που χαρακτηρίζουν τον κλάδο, μα και οι υπερεξουσίες που διέθεταν – και διαθέτουν – κάποιοι άνθρωποι έφεραν την κατάσταση στο σημείο εκείνο.
Δύο χρόνια μόνο αργότερα, το ΠΔ 85 έρχεται να επισφραγίσει την ολική απαξίωση του χώρου, μα και την πλήρη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού για όσους και όσες σπουδάζουν και εργάζονται σε αυτόν.
»Το προεδρικό αυτό διάταγμα εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών (κρατικών/ημικρατικών/ιδιωτικών) σχολών με απολυτήρια λυκείου. Με βάση αυτό, τα άτομα που έχουν αποφοιτήσει ή φοιτούν σε καλλιτεχνικές σχολές δεν κατέχουν τίτλο σπουδών ανώτερης εκπαίδευσης, γεγονός που δημιουργεί μια πληθώρα ζητημάτων.
Αρχικά δεν γίνεται να μην αναφερθεί πως απαξιώνεται έτσι πλήρως η εκπαίδευσή μας στα ιδρύματα αυτά. Μια εκπαιδευτική διαδικασία η φύση της οποίας απαιτεί την καθημερινή και πολύωρη σωματική και πνευματική δουλειά μας τα τρία αυτά χρόνια των σπουδών μας, πολλές φορές μάλιστα μην επιτρέποντας καμία άλλη ενασχόληση.
Ακόμα, αφαιρείται οποιαδήποτε δυνατότητα μετεκπαίδευσης βάζοντας όρια στην εκπαίδευση των καλλιτεχνών μα και στην πιθανή διεκδίκηση κάποιας άλλης θέσης εργασίας. Τελευταίο, μα πολύ σημαντικό, αποτελεί το γεγονός πως δεν αποκλείεται το ΠΔ αυτό να αποτελέσει αφορμή στο μέλλον για μείωση των απολαβών στον κλάδο με το πρόσχημα της ανειδίκευτης εργασίας. Η αδυναμία όλων των κυβερνήσεων να διευθετήσουν το ζήτημα της διαβάθμισης των πτυχίων μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με την κοινωνική και επαγγελματική μας αποξένωση.
»Ένα συχνό φαινόμενο που παρατηρείται στις σύγχρονες τεχνοκρατικές κοινωνίες είναι η απομάκρυνση των πολιτών από οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Είναι γεγονός πως οτιδήποτε πνευματικό και καλλιτεχνικό, οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ανθρώπινες αξίες δεν έχει θέση στους ασθματικούς ρυθμούς διαβίωσης, όπου το κυνήγι του χρήματος έχει γίνει αυτοσκοπός και μοναδική πηγή νοήματος στην ζωή. Διανύουμε μία συνολική οικονομική μα και αξιακή κρίση την οποία παρατηρούμε να εκδηλώνεται όλο και εντονότερα. Η εξουσία πάντα ήθελε τους καλλιτέχνες σιωπηλούς, να μην παίρνουν θέση, να μην επηρεάζουν συνειδήσεις, μα κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι ποτέ δυνατόν να συμβεί. Η τέχνη πάντα ήταν η φωνή των καταπιεσμένων, και χρέος της – και όσων την υπηρετούν – θεωρούμε πως είναι το να αναδεικνύει τα προβλήματα των ανθρώπων, να θέτει ερωτήματα, να προτάσσει την συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, και φορές όπως αυτήν εδώ, να διεκδικεί το δίκαιο.
Η υπεράσπιση του πολιτισμού είναι υπόθεση όλων.
»ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023
Έχετε ερωτήσεις;
Επικοινωνήστε μαζί μας
